ವೈದ್ಯಕೀಯ ವಿಜ್ಞಾನದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಜುಲೈ 6, 1885 ಒಂದು ಸುವರ್ಣಾಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಡಬೇಕಾದ ದಿನ. ಅಂದು, ಫ್ರೆಂಚ್ ರಸಾಯನಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ಮತ್ತು ಸೂಕ್ಷ್ಮಜೀವಿ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಲೂಯಿ ಪಾಶ್ಚರ್ ಅವರು, ತಾವು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದ ರೇಬೀಸ್ ಲಸಿಕೆಯನ್ನು (rabies vaccine) ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಮಾನವನ ಮೇಲೆ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದರು. ಈ ಘಟನೆಯು ಆಧುನಿಕ ಲಸಿಕೆ ಶಾಸ್ತ್ರದ (immunology) ಬೆಳವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಮೈಲಿಗಲ್ಲಾಗಿತ್ತು. ರೇಬೀಸ್ (ಹುಚ್ಚುನಾಯಿ ರೋಗ) ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಭಯಾನಕ ಮತ್ತು ಮಾರಣಾಂತಿಕ ಕಾಯಿಲೆಯಾಗಿತ್ತು. ರೇಬೀಸ್ ಸೋಂಕಿತ ಪ್ರಾಣಿ (ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾಯಿ) ಕಚ್ಚಿದ ನಂತರ, ರೋಗಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರೆ, ಸಾವು ಬಹುತೇಕ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿತ್ತು. ಪಾಶ್ಚರ್ ಅವರು ಈಗಾಗಲೇ ಆಂಥ್ರಾಕ್ಸ್ ಮತ್ತು ಕೋಳಿ ಕಾಲರಾದಂತಹ ರೋಗಗಳಿಗೆ ಲಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದ್ದರು. ಅವರು ರೇಬೀಸ್ ವೈರಸ್ ಅನ್ನು ಮೊಲಗಳಲ್ಲಿ ಪದೇ ಪದೇ ಬೆಳೆಸಿ, ಅದನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸುವ (attenuation) ವಿಧಾನವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದಿದ್ದರು. ಈ ದುರ್ಬಲಗೊಂಡ ವೈರಸ್ ಅನ್ನು ಬಳಸಿ, ಅವರು ನಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ರೇಬೀಸ್ ಅನ್ನು ತಡೆಯುವ ಲಸಿಕೆಯನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಇದನ್ನು ಮಾನವರ ಮೇಲೆ ಪರೀಕ್ಷಿಸುವ ಧೈರ್ಯವನ್ನು ಅವರು ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ಜುಲೈ 6 ರಂದು, 9 ವರ್ಷದ ಜೋಸೆಫ್ ಮೈಸ್ಟರ್ (Joseph Meister) ಎಂಬ ಹುಡುಗನನ್ನು ಪಾಶ್ಚರ್ ಅವರ ಬಳಿಗೆ ಕರೆತರಲಾಯಿತು. ಆ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಎರಡು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಹುಚ್ಚುನಾಯಿ ಕಚ್ಚಿತ್ತು ಮತ್ತು ಅವನ ದೇಹದ ಮೇಲೆ 14 ಕಡೆ ಗಾಯಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಆ ಹುಡುಗನು ಬದುಕುಳಿಯುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ ಎಂದು ವೈದ್ಯರು ಹೇಳಿದ್ದರು. ಯಾವುದೇ ಪರ್ಯಾಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ, ಪಾಶ್ಚರ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಹೊಸ ಲಸಿಕೆಯನ್ನು ಆ ಹುಡುಗನಿಗೆ ನೀಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಇದು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಅಪಾಯವಾಗಿತ್ತು, ಏಕೆಂದರೆ ಲಸಿಕೆಯು ವಿಫಲವಾದರೆ ಅಥವಾ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಹಾನಿಯುಂಟುಮಾಡಿದರೆ, ಪಾಶ್ಚರ್ ಅವರು ಕಾನೂನು ಕ್ರಮ ಮತ್ತು ವೃತ್ತಿಪರ ನಾಶವನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮುಂದಿನ 10 ದಿನಗಳ ಕಾಲ, ಪಾಶ್ಚರ್ ಅವರು ಜೋಸೆಫ್ ಮೈಸ್ಟರ್‌ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಶಕ್ತಿಯುತವಾದ ಲಸಿಕೆಯ 13 ಚುಚ್ಚುಮದ್ದುಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಎಲ್ಲರ ಆತಂಕವನ್ನು ದೂರ ಮಾಡಿ, ಆ ಹುಡುಗನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡನು ಮತ್ತು ರೇಬೀಸ್‌ನ ಯಾವುದೇ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಈ ಯಶಸ್ಸು ಪಾಶ್ಚರ್ ಅವರನ್ನು ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ಒಬ್ಬ ನಾಯಕನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿತು. ಇದು ರೋಗ-ನಂತರದ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಾಗಿ (post-exposure prophylaxis) ಲಸಿಕೆಯನ್ನು ಬಳಸುವ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿತು. ಈ ಘಟನೆಯು 1888 ರಲ್ಲಿ ಪ್ಯಾರಿಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಪಾಶ್ಚರ್ ಇನ್‌ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್‌ನ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು, ಇದು ಇಂದಿಗೂ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ರೋಗಗಳ ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವದ ಪ್ರಮುಖ ಕೇಂದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.